foto Willy Vanderstappen_72dpi.jpg

“Neen, ik ben niet boos. Zelfs al rijd ik voorbij de fabriek van Eternit, dan nog voel ik geen boosheid. Wat helpt het? Ik wil mijn energie aanwenden voor wat nog veranderd kan worden. Het komt erop aan om geen nieuwe slachtoffers meer te maken. Daarom wil ik vechten.”

"Grote jongens huilen niet”, Peter-Jan Bogaert, 2007. Foto: Stefan Vanfleteren

Willy Vanderstappen (1948 - Kapelle-op-den-Bos, 17 september 2007) was een Belgisch Groen!-politicus . Hij raakte vooral bekend als activist tegen asbest.

Willy Vanderstappen was politiek actief bij Groen! waarvoor hij als provincieraadslid zetelde in Vlaams Brabant vanaf 2000. Daarnaast was hij tot 2006 ook voorzitter van de lokale afdeling, en was hij van 1994 tot 2004 kabinetsmedewerker van Mieke Vogels[1]

Hij stierf aan een mesothelioom, een ziekte die door asbest wordt veroorzaakt. Hij kwam in contact met asbest toen hij in 1965 bij Eternit als student aan de slag was.

Jaarlijks wordt in september de Memorial Willy Vanderstappen, een gezinsfietstocht, georganiseerd.

Hieronder vind je enkele mediafragmenten terug over Willy Vanderstappen.



Op zondag 14 januari 2007 werd op Radio 1 het programma Alaska uitgezonden. Daarin was een uitgebreid gesprek te beluisteren van Willy Vanderstappen, Sara Vanderstappen (2de dochter van Willy Vanderstappen) en met Walter Huysmans, die als syndicaal afgevaardigde al zo’n 30 jaar werkt in het bedrijf Eternit.

De titel van de documentaire is "Pour l'ETERNITé". Dat is meer dan een woordspeling met de naam van het bedrijf Eternit. Over producten met asbest dacht men vroeger dat ze voor de eeuwigheid waren. Ondertussen weten we de keuze voor het gebruik van asbest en de soms onverantwoordelijke manier waarop men met deze producten omging zeker geen bewijs waren van toekomstgericht denken, integendeel. Hoewel het kader van Eternit al langer wist dat er ernstige gezondheidsrisico’s waren voor de werknemers of de omwonenden, ging men toch door met de productie.

Mee door de inzet van de brede groene beweging kwam er een einde aan deze gevaarlijke bedrijvigheid. Sinds eind jaren negentig zijn in ons land de productie en de toepassing van asbest voor bijna alle toepassingen verboden. De productie was dus niet voor de eeuwigheid. Maar voor de slachtoffers van asbest kan de ontwikkeling niet meer gekeerd worden. Zij krijgen geen eeuwigheid, integendeel…